ز جشنِ نیمه ی شعبان نویسم

مبارک گفته بر یاران نویسم

نباشد خورده گیری در ضمیرم

زبان و دل یکی ، یکسان نویسم

حکایت می کنم دردِ دلِ خویش

گهی افتاده و خیزان نویسم

بیا مهدی که تو صاحب زمانی

بنامت ای مه ی تابان نویسم

به غربت مانده ایم آواره گانیم

من از درد و غم افغان نویسم

وطن بیمارو دردش بیشماراست

من از این دردِ بی درمان نویسم

بلا های طبیعت بی حساب است

گهی از سیل و گه طوفان نویسم

به صحرا هر ددی را الفتی است

من از ظلم و شر انسان نویسم

نباشد روزی در خاکِ دیارم

کسی درخون نغلطد، زان نویسم

یکی با نام دین یا دشمنِ دین

چه گویم زان جفا کاران نویسم

مگر طفل وطن آرمان ندارد

من از رنج وغم وحرمان نویسم

بچشم مادران جز اشک ِخون نیست

من از خونِ دلِ یاران نویسم

فغان از سر بریدن های مردم

من از جولان قصابان نویسم

دریغا این چه جبریست بر سرِ ما

من از هر طالبِ شیطان نویسم

بیا مهدی ببین جور و جفا را

من از بیداد ِ شیادان نویسم

من ازاین وعده و پیمان نویسم

خدا کند دلِ زار و بینوای « بشیر »